Сёзлери - Эбзеланы Абу-Юсуф хаджини, макъамы - Тамбийланы Алибекни.

Ана деген джарлыды, аланы бек сюейик,
Бала аны джаныды ана сыйын кёрейик.

Асыры кеч англадым, мен ананы багъасын,
Тели болса да атмайд, ана табхан баласын.

Кёз туурама келеди джолдан ётюб келгени,
Сабийгеча ол меннге бир джукъчукъла бергени.

Бери ётюб джолдан ол бу джанына келеед,
Не этесе джашчыкъ деб, келиб мени кёреед.

Кёзлерине ау чабыб, къарт болгъанед кеси да,
Менде эди къайгъысы, джюреги эм эси да.

Абына эм сюрюне салыб келиб къалаед,
Акъырын эшик ачыб нетесе деб къараед.

Мени джылым келсе да къайгъысы менде эди,
Кёзю да иги кёрмей, ол кириб келе эди.

Джатамыса джашчыкъ деб, мени иги кёралмай,
Башын созуб къараед, кёзю джетиб къалалмай.

Мен да къара мынга деб, онгсунмай къарай эдим,
Къайгъырыб айланма деб, анга мурулдай эдим.

Бармасам ол келиред сюркеле эм абына.
Аны джюреги тынмай, тынчлыкъ табмай джанына.

Кёзюмден чырт кетмейди, таягъына таяныб,
Ол джолда джыгъылгъаны, келеме деб, абыныб.

Маджал джукъчугъу болса, турур эди басдырыб,
Таша джерчикге салыб, аны меннге къысдырыб.

Мен джаратыб ашасам, ол бек къууана эди,
Маджалын меннге аяб, кеси джубана эди.

Хаман келед аллыма, кеси кетсе да ёлюб,
Меннге тынчлыкъ бермейди ол кёзюме кёрюнюб.

Ананы хакъын билген ол къыйын иш кёреме,
Акъылсызлыкъ этгенме, къыйналгъандан ёлеме.

Насыбы болгъан адам джашлыкъда аны англар,
Ана хурметин билиб, хатерин кёрюб тынглар.

Ана хакъын къайтаргъан балагъа болду къыйын,
Осебебден сен кюреш кёрюрге аны сыйын!

Аны къыйынын къуру алайды къайтарырынг,
Джумшакъ болуб сен анга, разылыгъын алырынг.