Мой родны кут, мой ціхі дом,
дзе ў голле дрэў, аб сцены ніў,
пад сумны спеў буйным крылом
паўночны вецер звонка біў.
Мой родны кут, — на твой спамін
бушуе кроў, а ў сэрцы гар,
а ў сэрцы боль, бо з ніў, з далін
урок мяне туманны чар.
I ў ясны дзень, і ў ноч без зор
душа, як птах, пад гоман дум
ляціць на шлях, дзе песняй бор
калыша долі нашай сум.
Мой родны кут, квяцісты луг, —
пад шумы вольх прыйдзе ўначы,
як ціхі ўздох, мой верны дух
на вечны сонк табе спачыць.
Пад ветру шум, пад буры гроз,
пад гоман хат, хто сэрцам жыў,
ў вясняны чад хто ў полі рос,
той не пакіне родных ніў.