Музыка: Мулявин Владимир Слова: Кулешов Аркадий

Цвёрда трымаўся юнак на дапросе,
Тоячы словы і думкі свае.
Вораг-жандар дакурыў папяросу
І камсамольскі білет аддае.

- Вось і білет твой, - сказаў ён ласкава, -
І ад яго на вачах у людзей
Ты адцурайся; выгодная справа:
Жыць застанешся, - жыццё даражэй.

Што ў ім карыснага? Кніжка, не болей.
Кніжку спалі - і размовам канец!
- Не, не спалю! - адказаў камсамолец. -
Хай лепей сэрца мне спаліць свінец!

- Ты не згаджаешся? Вельмі шкадую.
Кінь свой білет у палонку тады.
- Не, я не кіну ў ваду ледзяную,
Сам лепш зайдуся ад лютай вады.

- Добра, хай будзе па-твойму. - На гэтым
Доўгі і нудны спыніўся дапрос.
І юнака з камсамольскім білетам
Босага гоняць на люты мароз.

Там ён, абліты вадой ледзяною,
К сэрцу рукою білет прыціскаў,
Быццам білет пад сцюдзёнай вадою
Сэрцу юнацкаму стыць не даваў.

Так і стаяў, смеючыся над катам,
Доўга па целу сцякала вада;
Так і застаўся стаяць каля хаты,
Быццам з чысцюткага літы ільда.

Так і стаіць, як жывы, перад намі,
Так і стаіць, прыціскае білет,
І не развітваецца з сябрамі,
І прастаіць яшчэ тысячы лет.

Ды не карой ледзяною пакрыты,
Ды не абліты вадой ледзяной, -
Выліты з бронзы і сонцам абліты
Будзе ён вечна стаяць над зямлёй.

1979