Падхапiлi, ўзялi гусляра-старыка. 
Гуслi разам яго самагуды: 
Па-над бераг круты, дзе шумела рака, 
Павялi, паняслi на загубу. 

Месца выбралi здатнае, вырылi дол, 
Дол тры сажнi шырокi, глыбокi; 
Закапалi, убiлi асiнавы кол, 
Далi насып тры сажнi высокi. 

Не часалi дамоўкi яму сталяры, 
Не заплакалi блiжнiя вочы; 
Змоўклi гуслi i ен з той пары -- да пары; 
Сум i сцiша залеглi, як ночай. 

Толькi князеeскi хорам гудзеў, не маeча?: 
Шалы, музыка ў тахт рагаталi; 
Не адну вiна бочку князь кончыў, пача?: 
Шлюб-вяселле ўсе княжны гулялi.

XII

Пацяклi, паплылi за гадамi гады... 
На гусляравым наспе жвiровым 
Палыны узышлi, вырас дуб малады, 
Зашумеў непанятлiвым словам. 

Лет за сотню звеў час, цi i болей мо лет, 
Зацвiлi пераказы ў народзе; 
Кажуць людзi: ў год раз ночкай з гуслямi дзед 
3 кургана, як снег, белы выходзе. 

Гуслi строiць свае, струны звонка звiняць. 
Жменяй водзiць па iх абамлелай, 
ў ўсе нешта пяе, што жывым не паняць,
? на месяц глядзiць, як сам, белы. 

Кажуць, каб хто калi зразумеў голас той, 
Не зазнаў бы нiколi ўжо гора... 
Можна тут веру даць, толькi слухаць душой... 
Курганы шмат чаго нам гавораць.