Төн утырып шагыйрь шигырь язды, 
Ак кәгазьгә тамды яшьләре. 
Тышта давыл иде; бертуктаусыз 
Күк күкрәде, яшен яшнәде.

Җил ишектән кереп өстәлдәге 
Кәгазьләрне чәчте, туздырды. 
Аннан чыгып тышка, йөрәк яргыч 
Ачы тавыш белән сызгырды.

Тау-тау булып дәрья дулкынланды, 
Яшен сукты калын имәнне. 
Эчпошыргыч шомлы тынлык басты 
Тирәдәге карсак өйләрне.

Тик төн буе шагыйрь бүлмәсендә 
Ут балкыды көннән яктырак.
Давылланып, аның йөрәгеннән 
Ак кәгазьгә хисләр актылар.

Шагыйрь торды тынып таң алдыннан, 
Язганнарын җыйнап яндырды.
Үзе китте чыгып... 
Җил басылды, 
Давыл тынды, ал таң кабынды.

Төн утырып шагыйрь нәрсә язды? 
Нинди хисләр аны ярсытты? 
Язганнарын биреп җил иркенә, 
Таңда үзе кая ашыкты?

Давылланып, көчле җилләр исәр 
Йокыгызны бүлеп кичләрен,
Давыл белән туган таң нурлары 
Сөйләр сезгә аның хисләрен