Толькі ў сэрцы трывожным пачую 
За краіну радзімую жах, – 
Успомню Вострую Браму сьвятую 
I ваякаў па грозных канях. 

У белай пене праносяцца коні, – 
Рвуцца, мкнуцца і цяжка хрыпяць... 
Старадаўняй Крывіцкай Пагоні 
Не разьбіць, не спыніць, не стрымаць. 

Маці родная, Маці-Краіна! 
Не усьцішыцца гэтакі боль... 
Ты прабач, Ты прымі свайго сына, 
За Цябе яму ўмерці дазволь!.. 

У бязьмерную даль вы ляціце, 
А за вамі, прад вамі – гады. 
Вы за кім у пагоню сьпяшыце? 
Дзе шляхі вашы йдуць і куды? 

Мо яны, Беларусь, панясьліся 
За тваімі дзяцьмі ўздагон, 
Што забылі цябе, адракліся, 
Прадалі і аддалі ў палон? 

Маці родная, Маці-Краіна! 
Не ўсьцішыцца гэтакі боль... 
Ты прабач, Ты прымі свайго сына, 
За Цябе яму ўмерці дазволь!.. 

Бійце ў сэрцы іх – бійце мячамі, 
Не давайце чужынцамі быць! 
Хай пачуюць, як сэрца начамі 
Аб радзімай старонцы баліць... 

Ўсё лятуць і лятуць тыя коні, 
Срэбнай збруяй далёка грымяць... 
Старадаўняй Крывіцкай Пагоні 
Не разьбіць, не спыніць, не стрымаць.

Маці родная, Маці-Краіна! 
Не ўсьцішыцца гэтакі боль... 
Ты прабач, Ты прымі свайго сына, 
За Цябе яму ўмерці дазволь!..