Już nigdy
Patrzę na stara fotografię,
która dzis zwróciłes mi
i wypowiedzieć nie potrafię
męki tych ostatnich dni.

Dzis przebolałam już,
wszystko zapomniałam już,
wszystko zrozumiałam i wiem.

Już nigdy
nie usłyszę kochanych twych słów,
już nigdy
do swych ust nie przytulę cię znów,
Na zawsze
pozostana dni smutku, dni mak,
nie oplecie pieszczota mnie w krag
płomien twych rak,
już nigdy.
Już nigdy!
Jak [bad word] dwa słowa te brzmia,
już nigdy
nie zobaczę twych oczu za mgła. Odszedłes,
jakże [bad word] pogodzić się z tym,
że nie wrócisz, nocż, ni dniem,
mysla ni snem, już nigdy.

Czy można samym żyć wspomnieniem,
echem twych najdroższych słów?
Byłes mi wszystkim, jestes cieniem
tego, co nie wróci już.
Żegnaj, kochany mój,
i niezapomniany mój,
sercem miłowany mój snie.

Już nigdy...