Көзнең ачы җилләре кунелгэ килеп керде.
Безне бергә булмаслар диеп күпләр әйтеп йөрде.
Тик аларның сүзенә ышанмаска иде бәгърем,
Көзнең ачы җилләре кунелгэ килеп бәрде.

Кошларны да җибәрдек, җил белән офыкка таба.
Хисләремне җибәрсәм, каян эзлим, кайдан табыйм?
Икебез дә айрылып күрешмәскә вәгъдә бирдек.
Тик йөрәктә сагыну, аңа һаман нидер җитми...

Көннәрен елый күңел,
төннәре кирәк түгел,
Нурларын да югалтты кояш,
син янымда булмагач...