Całą noc padał śnieg cichy, cichy, cichuteńki. 
Przyszedł świt, a tu świat cały biały, bielusieńki, 
Jakby kto świata skroń gładził chłodem białej ręki 
I powiedział szeptem doń: Nic się nie bój, mój maleńki 

Niech cię głowa już nie boli, niech cię smutna myśl nie trapi, 
Bo od dziś, bo od dziś - pokój ludziom dobrej woli. 
Otwórz oczy, znów się zbudź z mroków czarnej melancholii 
I ptaszęcym głosem nuć - pokój ludziom dobrej woli. 

W słońcu, patrz, skrzy się śnieg, szron na drzewach jak koronki. 
Spoza gór, spoza rzek, spoza łąki i rozłąki, 
Spoza leśnych srebrnych cisz, jakby dzwony skądś dzwoniły 
i mówiły światu: "Słysz! Nic się nie bój świecie miły. 

Niech cię głowa już nie boli, wszystkim żalom połóż kres, 
Dosyć trosk i dosyć łez - pokój ludziom dobrej woli.
Nową drogę zacznij stąd, już za Tobą dni niedoli 
Dzisiaj dzień Wesołych Świąt - pokój ludziom dobrej woli. 

Tak po cichu i powoli,
Białym śniegiem nuci mu, 
Choćby dziś, w tym jednym dniu,
Pokój ludziom dobrej woli.