Z tych nieznanych dróg
Wróć, bo mnie samej tu
Tak bardzo smutno
Pomóż mi, wróć
Odmień ten zły czas

Wroć, tak czekam, wroć
Z tych przeklęty mórz
Wróć, wracaj, czekam
Pomóż mi,
Wróć, proszę, wróć

Wroć, wracaj, czekam
Wróć, proszę, wróć

Wroć, tak czekam, wroć
Z tych nieznanych dróg
Wroć, wracaj, czekam
Wróć, pomóż, proszę, wróć

Wróć, nareszcie wróć
Z tych przeklęty mórz
Wróć, wracaj, czekam
Wróć, pomóż mi,
Odmień ten zły czas

Historia Odyseusza, prawdziwa historia Odyseusza - zwanego również Ulissesem -
kończy się definitywnie na jednej z pomniejszych wysp Morza Śródziemnego.

Olśniony niezwykłością urody mieszkanek tego skalistego lądu,
zniewolony ich śpiewem, który skłonni jesteśmy rozumieć
jako wewnętrzny głos budzącej się w nim miłości własnej,
Odyseusz pozostał na Wyspie Syren,
nigdy nie wrócił do kraju, do domu, do czekających go kłopotów.

Ostatnia notatka w jego dzienniku pokładowym,
oprócz zwykłych treści związanych z nawigacją,
zawiera kilka zdań bardzo osobistych i przejmująco szczerych.

Otóż, zmęczony zwycięstwami, oszołomiony sławą,
odczuł nagle paniczny lek przed zbliżającym się koszmarem codzienności.
Postanowił nie wracać.
Postanowił nie wracać, na pewno ze szkoda dla mitu,
ale być może - z korzyścią dla siebie.

Jak tren dla zdradzonych ideałów brzmi śpiew Penelopy.