Կոտորածն անգութ, հայերը թող լան,
Անապատ դարձավ շքեղ Ատանան:
Կրակն ու սուրը և անխիղճ թալան,
Ռուբենյաց տունը, ա՜խ, արին վերան:

Րոպե ոչ անցավ և անզեն հայեր,
Ընկան սուրին տակ թշնամուն ահեղ:
Ժամեր ու դպրոց բոցի միջ կորան,
Բյուրավոր հայեր անխնա մեռան:

Անբավ է որքան թշնամու լուծը
Կռեցինք թողած մեր լացն ու կոծը
Օտարին տունը աջ է ապահով
Հայո հողի վրա մենք մեռնինք փառքով