ДАКРАНІСЯ ДА КВЕТКІ СВАЙГО СУМЛЕННЯ

Калі ты гэта зберажэш сэрцам і палюбіш у думках,
Тады і наяве зберажэш цяплом сваёй любові.

Неба, якое прыгожае неба…
Яно зразумелае, быццам, і самае лепшае.
Свет жывёл, свет раслін.
Незлічоных гадзін прыгажосці і радасці,
Непаўторных імгненняў, такіх шчырых, выразных, звычайных…

Камень ля дарогі, празрыстую ваду,
Космас халодны і чорны,
Невымерны Сусвет патаемны, бязмежны…
Зберажы, зберажы.
І Сонца, наша з табою роднае Сонца!