Uwikłana w uczuć sieć, w klatce jego kłamstw.
Choćby zaklęć znała sto, uwolnić nie zdoła się.
Zadrę w sercu skrywa tak, by nie dostrzegł nikt,
Że nie dla niej jedynym jest, że nie dla niej ten sen.

Raf: To właśnie on 
Skradł jej cały świat, życia sens, oddech, oczu blask.
To on 
Rzucił na nią czar, by strącić w przepaść.
To on 
Przecież winny jest wszystkich cichych łez,
Które skrywają w sobie dusze zranionych kobiet.

Choć milczenie złotem jest, ona pragnie słów.
Z jego ust nie słychać ich. Do jej wolności ma klucz.
Pustkę w sercu skrywa tak, by nie spostrzegł nikt,
Że już dla niej zamknięte drzwi, że nie znaczy już nic.

Raf: To właśnie on 
Skradł jej cały świat, życia sens, oddech, oczu blask.
To on 
Rzucił na nią czar, by strącić w przepaść.
To on 
Przecież winny jest wszystkich cichych łez,
Które skrywają w sobie dusze zranionych kobiet.

Milion pytań, ciszy dźwięk.
On już nie odpowie jej co się stało 
I dlaczego zwykłym tchórzem jest. 
Cień kobiety został z niej, zgięta w pół nie może znieść,
Że nadzieją jeszcze żyje...

Raf: To właśnie on 
Skradł jej cały świat, życia sens, oddech, oczu blask.
To on 
Rzucił na nią czar, by strącić w przepaść.
To on 
Przecież winny jest wszystkich cichych łez,
Które skrywają w sobie dusze zranionych kobiet.

To właśnie on 
Skradł jej cały świat, życia sens, oddech, oczu blask.
To on 
Rzucił na nią czar, by strącić w przepaść.
To on 
Przecież winny jest wszystkich cichych łez,
Które skrywają w sobie dusze zranionych kobiet.