Ғашық жүрек ғазалы

Пай, пай, пай,
нұрлы жүзің ақ таңдай,
Хордың қызын жамалың басып озып жатқандай.
Тізілген тіс маржандай, қою шашың мақпалдай,
Сені көріп күй кештім бақытымды тапқандай.
Айдың қызы шығарсың ақ жүректі, ақ маңдай.

Асылым-ай,
не болады келер күн...
Ойда-жоқта кейіпкері болып алдың өлеңнің.
Тағысымын мен елдің, Хақ ісіне көнермін.
Кім біледі өстіп жүріп ғашықтықтан өлермін.
Тағдырыма қарсы келмен басқа түссе көрермін.

Бірақ, бірақ,
мойыл қара көзіңді,
Елжіретем, мендік етем мөлдір-мөлдір сезімді.
Шымшылаймын өзімді, қамшылаймын төзімді,
Құрып хәлім кетсе-дағы орындаймын сөзімді,
Ауылыма алып кетем «келін» етіп өзіңді.

О, дариға,
баға жетпес қадірлім,
Сынығысың інжу, маржан, гауһар, жақұт, лағылдың.
Қол бұлғайсың арасынан қатпар-қатпар сағымның,
Өлшемі сен барымның, бөлшегісің жанымның,
Маған сиы шығарсың жаратушы тәңірдің.

Кел, кел, Айым,
кел, кел бермен, кел бермен,
Жүрегі жоқ жан емеспіз ен далада сенделген.
Билетейік еріндерді, қысылмайық енді елден.
Қос аққудай сертке адал айдын-көлде тербелген,
Жан болайық, таң қылайық бар ғаламды көргеннен.
Періштесі пенденің бір ғана өзің мен көрген,
Кел, кел, айым, құшақ жая құшағыма кел бермен.

Бітсін бәрі,
бітсін бәрі түгесін,
Арманда жоқ айып дер, «Ақын» деген ұлы есім.
Егілерсің-жыларсың, сөңілерсің-күлерсің,
Тағдыр солай, өзіңде бар үмітім мен үлесім.
Бір мен емес өзің-дағы білесің-ау, білесің.

Иә, солай,
өмір өтер қас-қағым,
Қас-қағымға қарайламай қайта ғұмыр бастадым.
Бағыт өзі іздеп келер, мен Арманмын саспағын.
Қуаныштан моншақтап үз жанарыңның жастарын,
Мұң мен қайғы баспаған кірлемесін жас-жаның.

Қаламаймын,
сен тұрғанда басқаны,
Аяғымның астында тұр «Алатаудың» асқары,
Қол созым жер 18 мың ғаламның да аспаны.
Періштелер мадақтауда сені-мені Тәңірге,
Бұл ғасырдың сен екеуміз екенбіз ғой дастаны.
Сондықтан да мен қаламан, сүйе алман басқаны.

© Арман ҚҰДАЙБЕРГЕН #АҚ