Вецер восені дзме холадам у твар
Парывам мёртвай сілы ён абіудзіць успаміны
Выявамі былога боль праступіць сярод хмар
Колючы ў сэрца жахам перажытым
Забытыя падзеі цягнуць думкі за сабой
Мінулае наяве паўстае перад вачамі
Дождж малюе слёзы каля стомленых вачэй
Але восень я не напаю слязамі

Пакуты робяць душу цвёрдай быццам бы камень
Нячулаю і жорсткай да людзей і іх грамадства
Хай ворагам маім будзе цяжка ў гэты дзень
Пад восеньскім дажджом я буду ім на злосць смяяцца
Яркія маланкі у цемры пахмурных нябёс
Нябачным вогнішчам ўнутры мяне кранаюць штосці
Вакол натоўпы, іх настрой пагоршаны дажджом
Аснова маёй існасці сілкуецца іх злосцю

З кожнай кропляю дажджу з душы выходзіць боль
Што збіраўся быццам бы вада ў пустых нябёсах
Паласу атруты пакідаю за сабой
Каб маёй пакутаю крануцца чужых лёсаў
Стомлены сусвет і зноў сабраўся паміраць
Ён даруе мне апошні подых навальніцы
Восеньскую смерць яго ўжо нельга затрымаць
Сілаю яго з дажджом [bad word] я наталіцца
 [bad word]  [bad word] tryzna