калі ідуць на абардаж, 
і поўніць полымя прасцяг 
да верху мачты - экіпаж 
цвікамі прыбівае сцяг. 

даўно здалася - нават сталь, - 
і толькі зараз - мы памром 
пад сцягам, што ў прадонні хваль 
знікае разам з караблём 

ў крыві краіны нашай бель, 
прыходзіць час смяротных сноў, 
і нашай волі карабель, - 
няскораны, - ідзе на дно. 

і сёння ў вечны наш працяг, 
у неба на світанні дня 
уздымуць нас, як волі сцяг, 
якому й Богу нельга зняць