Па-над белым пухам вiшняў,
 Быццам сiнi аганёк,
 Б'ецца, ўецца шпаркi, лёгкi
 Сінякрылы матылёк.

Навакол ўсё паветра
 Ў струнах сонца залатых, —
 Ён дрыжачымi крыламi
 Звонiць ледзьве чутна iх

I лiецца хваляй песня —
 Цiхi, ясны гiмн вясне.
Цi не сэрца напявае,
Навявае яго мне? 

Цi не вецер гэта звонкi
 Ў тонкiх зёлках шапацiць?
 Або мо сухi, высокi
 Ля ракi чарот шумiць?

Не паняць таго нiколi,
Не разведаць, не спазнаць:
Не даюць мне думаць зыкi,
 Што ляцяць, дрыжаць, звiняць.

Песня рвецца i лiецца
 На раздольны, вольны свет.
 Але хто яе пачуе?
 Можа толькi сам паэт.