Хiба на вечар той можна забыцца?
Сонца за борам жар-птушкай садзiцца,
Штосьцi сьпявае пяшчотнае бор,
Пахне чабор, пахне чабор, пахне чабор…

Лёгкiя крокi на вузкай сцяжынцы.
Дзеўчына ў белай iскрыстай хусцiнцы,
Быццам абсыпана промнямi зор.
Пахне чабор, пахне чабор, пахне чабор…

Выйсьцi б насустрач, стаць i прызнацца.
Вось яно - блiзкае, яснае шчасьце,
Клiкнуць хацелася - голас замёр.

Год адзiнаццаць, а можа, дванаццаць
Сэрца балiць, што не здолеў спаткацца,
Сэрца нязьменна хвалюе дакор.
Пахне чабор, пахне чабор, пахне чабор…

Час той схаваўся за дальняй гарою,
Здасца хвiлiнай - яна прада мною…
Выйду. Гукаю. Маўклiвы прастор.
Пахне чабор, пахне чабор, пахне чабор…
Пахне чабор, пахне чабор, пахне чабор…