Калісь даўно на гэтых межах,
Сярод лясоў сьвятой зямлі
Расьлі да неба замкаў вежы,
Жылі князі ды каралі.

Скрозь цяжкі змрок імчалі коні
Туды, дзе ворагаў сьцяна.
Кіпела зброя ў далонях,
І покліч цемру працінаў:

Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!
Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!
Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!
Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!

Няма каму ўжо зь цемрай біцца,
Сыйшла эпоха змагароў.
Здрабнелы люд пападаў ніцма
Перад чужым гаспадаром.

Але ж павінны гонар мець мы,
Каб не пражыць гады нуды.
"Хадзем!" - нас кліча сьвежы вецер,
Калі ня мы, дык хто тады?!

Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!
Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!
Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!
Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!

Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!
Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!
Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!
Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!
Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!
Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!
Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!
Гэй, ліцьвіны, Бог нам радзіць!