من لعنتی و این شهر که هم و هیچ نمیفهمیم
مثل پشت و روی سکه واسه هم مفهومه وهمیم
من به شکل زشت بودن تو به رسم بده انکار
هر دو مشغول تحمل من به اجبار تو به اصرار
من چشم تره نیما من و این لباس ژنده
زیره آواره نگاه مردم شهر زنده زنده 
من لعنتی که هرگز حس بهتری نشناختم توی کانون توجه از خودم بازنده ساختم
من منفوری که هر جا به همه حس بد دادم   جبر خلقتم همینه من یه اشتباهه سادم
من و زندان بانه گریه   من و حسرت های پروین مرگ من روزی فرا خواه   حد رسید روزی پس از این
من لعنتی همینم   جوهر تلخ روی دیوار    من رسالت همینه   واسه این شهر ، شعر آزار
من افلاطونه بی رحم   من و سستی های بیزار   شهر و آرامش مزمن   من و کوششهای بیمار
من لعنتی نمیخوام اتفاق ساده باشم 
  نه به قیمت خوب بودن به نبود افتاده باشم