Калi ўязджаў Iсус Хрыстос
 У Iерусалiм
 Асёл яго на спiне вёз,
 Натоўп iшоў за iм.
 Крычаў 'асанна' у хвалу
 Збавiцелю свайму,
 I ў галаву прыйшло Аслу,
 Што гэта ўсё—яму.
 'I шлях, усыпаны лiсцём,--
 Ён думаў,-- гэта мне',
 Ступаў, здаволены жыццём,
 Па мяккiм дыване.
 Пакуль на iм Iсус Хрыстос
 Па свеце вандраваў,
 Заўсёды быў Аслу авёс 
 I свежая трава.
 Калi ж айцец сваё дзiця
 Ўзяў 'на небеса',
 Не стала больш Аслу жыцця—
 Нi славы, нi аўса.
 Ў пашане быў i на вiду,
 А вось вам эпiлог :
 Асёл вазiў цяпер ваду,
 Жаваў чартапалох.
 I сумна ён махаў хвастом,
 I думаў сумна ў такт :
 'Калi я працаваў з Хрыстом,
 Усё было не так.