Падымаю аскепкі зноў, я зьбіраю сваю любоў
 Зьберагаю таму, хто б здолеў утрымаць яе ў руках.
 Калі ўсё ты не зразумеў – я губляю з табой спадзеў,
 Забіваю сябе я тую, у якой скуголіць страх.
 Захінае каханьня роў, я губляю сваіх сяброў,
 Каплі зь вейкаў у акіян салёных крыўдаў для мяне.
 Ды змаганьне ідзе за нас, я ў двубоі апошні раз,
 Я змарную сябе, што ведаў ты, хай Бог даруе мне!

 Страчу я вобраз свой, адлюструю яго пабітымі вокнамі,
 У астрог затулю, я каханьне спалю запалкамі мокрымі.
 Дзень і ноч – усё ўнутры, выбірай і бяры: туга самавітая…
 Кім ёсць я?!

 Жарсьці сэрцаў у цішыні ты вачыма не захіні,
 Альбо я па вугольлі босая прайду ў апошні раз.
 Дотык вуснаў ідзе сьмялей, словы жорсткія як алей.
 Дык пастаў ты выразна кропку ў гісторыі пра нас.
 Мне балюча, а можа не, працягні катаваць мяне,
 Бо з табою ці безь цябе – я бяда, я бяда!
 На імгненьне слабою стаць, дай нагоду цябе кахаць,
 Я зьнішчаю тады сябе, якая чуе, што ня так! 

 Страчу я вобраз свой, адлюструю яго пабітымі вокнамі,
 У астрог затулю, я каханьне спалю запалкамі мокрымі.
 Дзень і ноч – усё ўнутры, выбірай і бяры: туга самавітая…
 Кім ёсць я?!

 Падымаю аскепкі зноў, я зьбіраю сваю любоў,
 Зьберагаю таму, хто б здолеў утрымаць яе ў руках.
 Калі ўсё ты не зразумеў – я губляю з табой спадзеў
 Забіваю сябе я тую, у якой скуголіць страх.