Апускаюцца далоні, ціхі позірк невымоўны
Колькі год, колькі год.
А на твары – кроплі неба, а ў сэрцы нож – 
І мы, як лунаход, лічым кожны крок.

Спі мой край, спі мой край,
Лепш табе не бачыць гэта.
Спi мой край, Спi мой край, новы час чакай,
Спi мой край, Спi мой край, стань такім, як быў дагэтуль.
Спi мой край, Спi мой край...

Попел крыжа па-над намі, ночы бездань пад нагамі,
А ў вачах – толькі кліч ды плач.
Лепш заснуць і не прачнуцца, Безаглядна задыхнуцца,
Спаць, спаць…