Сёння, як заўжды, напрыканцы красавіка,
у ва ўсіх пачуцці, а ў мяне, ў мяне - туга.
Ўздыхнуць з палёгкай зноў жа аніяк - 
Ў паветры, мусіць, стронцый й аміяк.

у такім настроі я выходжу з прахадной - і вось:
раптам нейкі ёлуп наступіў на мой новы Vox.
"Мішаня, ёшкін кот.
скажы мне, колькі год?"

Міша, здарова, якая сустрэча!
Каб толькі чуў ты, што людзі брэшуць
пра цябе, ды, зрэшты, пра нас абодвух.
Можаш набраць мяне як будзе самотна.