Ты быў звычайным беларусам, хутчэй бедным, чым багатым,
Ня верыў у Бога, не канфліктаваў з уладай.
Мабыць хмары над дахам не давалі спакою,
Калі ня сьпіш па начох і пытаешся: хто я?
З заплюшчанымі вачыма, завязаным ротам -
ніхто я / ніхто ты.
Амфэтамін, потым гераін,
Спачатку вас шмат, потым - ты адзін.
Потым...

Моташна жыць сярод недазвышчалавекаў,
Бачыць сьвет скрозь цемру зачыненых павекаў...
Ты сраў на іхныя пагрозы/парады,
Ты жывеш ня дзеля грошай і ня дзеля пасады.
Маленькія дзірачкі на венах не пашкодзяць сьветаўспрыманьню.
Тата, а дзядуля Ленін рабіў з таварыш Крупскай каханьне?
Над маім сусьветам навісла пагроза,
Але мне ўсё по..., я заўсёды пад наркозам.

Я расчараваўся ў сьвеце, мне патрэбна доза.
Амфэтамін, потым гераін,
Спачатку вас шмат, потым - ты адзін.
Потым...

Цябе знойдуць у труне з жалезабетону,
Дзе па квадратных мэтрах плошчы разьлічана мейсца жыхарства,
Тыя, што заўсёды ў згодзе з законам -
У шэрых камуфляжах санітары грамадства.

Амфэтамін, потым гераін,
Спачатку вас шмат, потым - ты адзін.
Потым нікога.

Некаму можа падацца гэта ўсё вельмі простым,
Але надзвычай цікава самому пісаць сваё
Забойства.