Еракларга озатканда "бердәнберем" дидең мине,
Көтәргә вәгъдә бирдең.
Өметләнеп очрашуга мин сагынып кайттым сине,
Көткәндер дигән идем.
Киләчәкне уйлаганда, туй иде бит хыялларда,
Тик сүздә кала инде...
Йөргән чакта чит-ятларда,
Гел син идең уйларымда,
Төшләрдә күрә идем.

Башка берәү синең янда,
Мине кайтмас дидең мәллә?
Карашларың үкенечле-гафу итәме?
Җаным, синең өчен мин бердәнбер түгел инде...