Там,дзе наш розум бяду сустракае,
Дзе кожная думка iмкнецца жыць жыццём сваiм,
Дзе просты,звычайны сьвет зноу загiнае
Жыве чалавечая злосць – смутак у ёй адзiн.

Здаецца,што гэта зноу толькi хвiлiна,
Падчас якой нельга нiчога з сабой зрабiць.
Але ж помсты моц душу так разбурае,
Што ворага можа свайго чалавек забiць.

Гэта звычайны сьвет.
Ведаеш ты,дзе вораг
Сочыць за табой i марыць пакрыудзiць зноу i зноу.
Зараз ты чакаеш яго,
Як бы доуга не было.
Не жартуй са мной:
Хутка прыйдзе смерць – за табой!

Вораг,здаецца,нiчога не бачыць,
Салодка жыве i iмкнецца лепш за iншых жыць.
Толькi са злосцю ён успамiнае
Цябе i усё тое,што здолеу табе зрабiць.

Усё гэта у сьвеце бывае усюды,
Працягваюць людзi з той крыудай у сэрцы жыць,
А крыуда сама па сябе не знiкае,
I цяжка яе чалавеку зусiм забыць.

Цемра пакрыуджанай душы!..