Poeci nie zjawiają się przypadkiem 
Z niebieskich do nas przybywają stron 
Na zawsze niezgłębioną jest zagadką 
Dlaczego z nami los swój dzielić chcą 
W źrenicach tych posłańców prosto z nieba 
Istnienia smutek i marzenia blask 
W chaosie ziemskich spraw ich serca wiecznie płoną dając znak 
Tym którzy zabłądzili w mgle 

Odchodzą tak jak przyszli niespodzianie 
Zbyt prędko wypełniają się ich dni 
I znów na długo zostajemy sami 
Być może trochę lepsi dzięki nim 
Bezbronni, samotni w naszym świecie 
Tak, jakby niepotrzebni byli już 
Odchodzą komedianci, muzykanci i poeci 
Sternicy zagubionych naszych dusz 

Ich pieśni ptaki w lasach wciąż śpiewają 
I wieniec ziół rozsiewa po nich wiatr 
Odchodzą stąd, lecz nie, nie umierają 
Sumieniem naszym niespokojnym są 

kiedy mój czas także się wyczerpie 
Poproszę cicho już ostatkiem tchu 
Daj Boże proszę daj nadziei choć iskierkę 
Że i ja też nie przypadkiem byłam tu