Была Інгеборг, як сасонка, страйна,
Так вецер суворы пяе.
I горкую долю спаткала яна.
Шкада нам, шкада нам яе.

He слухала маткі, не чула айца,
Так вецер суворы пяе.
Кахала Аскара, марскога байца,
Шкада нам, шкада нам яе.

Ў чужую паехаў Аскар старану,
Так вецер суворы пяе.
Надоўга нявесту пакінуў адну.
Шкада нам, шкада нам яе.

Шмат дзён праняслося, шмат доўгіх начэй,
Так вецер суворы пяе.
Шмат сьлёз пралілося з дзявоцкіх вачэй.
Шкада нам, шкада нам яе.

I весткі праз рок да Аскара дайшлі:
Так вецер суворы пяе.
Сьпіць моцна твая Інгеборг у зямлі.
Шкада нам, шкада нам яе.

I цяжка Аскару зрабілася жыць,
Так вецер суворы пяе.
Ён кінуўся ў бой, каб дзяўчыну забыць.
Шкада нам, шкада нам яе.

I вось напаткаў ён сьмяротны удар,
Так вецер суворы пяе.
I умёр праз нявесту адважны Аскар.
Шкада нам, шкада нам яе.

Таміцца па ім Інгеборг без канца,
Так вецер суворы пяе.
Няма ўсё Аскара, марскога байца.
Шкада нам, шкада нам яе.

Над морам навісла скала, як сьцяна,
Так вецер суворы пяе.
Штодня Інгеборг там чакае адна.
Шкада нам, шкада нам яе.

І бачыць нарэшце: з далёкіх зямель
Так вецер суворы пяе.
Ўвесь чорны Аскараў плыве карабель...
Шкада нам, шкада нам яе.

I кінулась, скрыкнуўшы, ў мора яна
Так вецер суворы пяе.
I ўжо не паднялася з цёмнага дна.
Шкада нам, шкада нам яе.
Шкада нам, шкада нам яе.
Шкада нам, шкада нам яе.