Najprzytulniej tam, gdzie już nie ma nas,
miejsca które skrył, pod skrzydłami czas,
to co było trwa, nikt nam nie zabierze wspomnień,
tamto słońce ma o wiele większą moc,
nasz ulubiony brzeg, kolana zdarte wciąż,
rodzice krzyczą dość,
pora do domu, jest już chłodniej,
ognisko płoszy ciemność, cisza w sercach gra,
wpatrzeni tacy mali w ten ogromny świat.

Wracamy z dalekiej drogi, do swoich starych przytulnych miejsc,
idealnych i [bad word]  dni poukrywanych w pamięci mgle.

z czterech świata stron, przywoziliśmy wiatr,
walizki pełne snów, od śniegu bielszy piach,
i kilka mądrych prawd, i szczęścia nieuchwytny zapach,
lecz gdzie są tamte dni, kiedy mierzyliśmy mniej,
jak forteca był nasz dom, my się bawiliśmy w niej,
wojna dalej toczy się, lecz już chyba nie zabawa,
pędzący pociąg - nie usłyszy mego stop,
mała dziewczynka pełna gigantycznych trosk.

Wracamy z dalekiej drogi, do swoich starych przytulnych miejsc,
idealnych i [bad word]  dni poukrywanych w pamięci mgle.

Takie chwile, kiedy zamykamy oczy, i wracamy do tych dni jeszcze raz,
subtelny usmiech i cichuteńki płacz,
najprzytulniej jest mi tam, gdzie nikt nie zdąży,
nie odnajdzie drogi oprócz nas.

Wracamy z dalekiej drogi, do swoich starych przytulnych miejsc,
idealnych i [bad word]  dni poukrywanych w pamięci mgle.