Wat hückzodag em Augenbleck nit all passiere kann,
däm Schmitze Chrestian sing Frau, die kennt doch jedermann.
Noch jester woren beienein en schönster Harmonie
d'r Schmitz met singem [bad word] , doch hück es sei futtü.
Un wo mer jeiht un steiht mer bloß noch hören deiht:

Däm Schmitz sing Frau es durchjebrannt, tralla-la-la-la-la.
Wohin, dat es noch unbekannt, tralla-la-la-la-la.
Zick jestern Ovend es se fott, tralla-la-la-la-la.
Dä Schmitz, dä laach sich halv kapott, tralla-la-la-la-la.

D'r Schmitz hät keinen Huushalt mieh, hä jetz allein hanteet.
Hä hät sing Saachen all verkauf un wunnt jitz möbeleet.
Un läht hä sich des ovends och allein jitz en sien Bett,
hä ärjert sich wie andre nit, d'r Schmitz Charakterhät.
Un höt' hä bloß dat Leed, dann singk hä selver met:

Däm Schmitz sing Frau es durchjebrannt...

Die Nohberschaff die woss et zueehts, dovun kom och der Floch,
denn wenn et die Frau Knöppchens weiß, dann es et wick jenog.
Denn die, die hät et der jesaht, un die, die säht et där,
do woht dat Dinge vun d'r Schmitz op eimol populär.
Saht hat ehr nit jehoot, su gingk et im Akkood:

Däm Schmitz sing Frau es durchjebrannt...