Կորչում գնում են, հեռանում, մեկ-մեկ բոլոր մեր ջութակները,
ձեզ պե՞տք է մի նվագախումբ, որտեղ տիրում են թմբուկները
որտեղ ամեն մի մեղեդի փչում են լոկ փողայինները,
երբ լարերի ձայներ չկան, նրանք են մենակատարները:
Ձեզ չեն ների  որ դիմացաք, չնվաղեց երբեք ձեր կամքը,
չներեցին երբ  հեռացաք` նախազգալով խաղի ավարտը
ձեզ չեն ների  երբ ետ դառնաք, երբ որ մարեն հիմար կրքերը,
երբ քանդելուց հետո նորեն կպահանջվեն շինարարները
Ձեզ չեն ների, որ չկորաք, պահպանեցիք ոգու տաճարը,
որ դատեցիք ինքներդ ձեզ, հեգնած նրանց նեխած ատյանը
որ հարբեցող դուք չդարձաք կյանքի հոտած պանդոկների մեջ,
և չկորաք թմրած ծխում՝ տառապյալի հիմար դերի մեջ…
Տեսե՞լ եք դուք այնպես ճատրակ,
որտեղ խաղում են լոկ սևերը.
կյանքի բեմից դուրս շպրտված՝
լուռ հեռանում են սպիտակները: