Դուք որ մեռաք հինգ դար առաջ,
դուք որ այսոր կմահանաք,
նույն ծառի ծիլն էիք կանաչ,
և դարձաք նույն հողին ճարակ։

Հինգ դար առաջ հինգ դար հետո,
նույն անցորդ եք անվերադարձ,
կիջնի անհույս մութ երեկո,
ձեր աչքերի վրա սառած։

Ծառի համար և այս հողի,
նույնն էր երեկ նույնը այսօր,
նույն ծաղկումն է գարնանային,
և աշնան նույն տերեւը չոր։

Նույնն է հիմա դար ու վարկյան,
երբ որ չկա երթ ու գալիք,
համայնական նույնն է ճամբան,
երբ որ չկա կյանքի ալիք։

Դուք որ հաճախ արտասվեցիք,
և դուք որ շատ զվարճացաք,
դուք որ դրիք փուշ ու ծաղիկ,
նույն խավարին դարձաք բանակ։