Ад прадзедаў спакон вякоў
 Мне засталася спадчына,
 Памiж сваiх i чужакоў
 Яна мне ласкай матчынай.

 Аб ёй мне баюць казкi-сны,
 Вясеннiя праталiны,
 I лесу шэлест верасны,
 I ў полi дуб апалены.

 Аб ёй мне будзiць успамiн
 На лiпе бусел клёкатам.
 I той стары амшалы тын,
 Што лёг ля вёсак покатам;

 I тое нуднае ягнят
 Бляянне-зоў на пасьбiшчы,
 I крык варонiных грамад
 На могiлкавым кладзьбiшчы.

 I ў белы дзень, i ў чорну ноч
 Я ўсцяж раблю агледзены,
 Цi гэты скарб не збрыў дзе проч,
 Цi трутнем ён не з'едзены.

 Нашу яго ў жывой душы,
 Як вечны светач-полымя,
 Што сярод цемры i глушы
 Мне свецiць мiж вандоламi.

 Жыве з iм дум маiх сям'я
 I снiць з iм сны нязводныя...
 Завецца ж спадчына мая
 Усяго Старонкай Роднаю