Нурия Абдуллина көйө һәм шығыры

Туктап ҡалдым тормош юлдарымда,
Ултыр әле, әсәй, яндарыма.
Ҡайгыларға нисек сыҙайым,
Серҙәремне кемгә һөйләйем.

"Тормош булғас була төрлө хәлдәр,
Ваҡытлыса булһын ауыр мәлдәр.
Шулай үтә инде был тормош,
Ныҡ бул, балам, йәшәргә тырыш!"

Кәңәшеңде тотам, әсәйем,
Сабыр итә-итә йәшәйем,
Тиҡ шулай ҙа минең сәстәремә
Йылдар инде ап-аҡ ҡарҙарын һибә.

"Тормош булғас була төрлө хәлдәр,
Ваҡытлыса булһын ауыр мәлдәр.
Шулай үтә инде был тормош,
Ныҡ бул, балам, йәшәргә тырыш!"

Ҡыҙым инде үҫеп буйҙар етте,
Тормош үҙәненән атлап китте.
Улда миңә шулай килерме:
"Кәңәш бирсе, әсәй!" — тиерме?

"Тормош булғас була төрлө хәлдәр,
Ваҡытлыса булһын ауыр мәлдәр.
Шулай үтә инде был тормош,
Ныҡ бул, балам, йәшәргә тырыш!"