Էլ ոչ մի վիշտ, էլ ոչ մի ողբ,
Ոչ մի կսկիծ կամ էլ մորմոք,
Ոչ մի դատարկ հույս կամ աղոթք
Կամ բյուրեղյա երազ անհոգ
Անցան դարեր...
Բավ է դիեր ու հեկեկանք,
Բավ է մեր ծեր ցավը ողբանք,
Հերիք անխելք մխիթարանք,
Հոգնել եմ Ես...
Որքան հետքեր գաղթականի,
Որքան տներ առանց ծխի,
Իբրև վկայք
Դեռ չմարած մեր պարտքերի...
Որքան աղոթք անզեն իզուր,
Եվ սխրանքներ անհատների,
Պարապ գանգեր 
Առանց մարմին ու անլեզու...
Կար լոկ դիմակ վստահության,
Միայն ստվեր խիզախության,
Եվ իբր վերջ
Ապտակն ուժգին մեր պատմության...
Սա է աղոթքը մեր ծառի,
Սա է պատգամը մեր դարի,
Այս գորշ վիժվածքը
Պատմության և մեր սրտի...
Եվ չի փոխվել աշխարհը սին,
Եվ չեն փոխվել արև, լուսին
Նայեք այսօր Ձեր դեմքերին,
Նայեք այսօր Ձեր աչքերին
Հոգնել եմ Ես...
Ինչ էր երեկ նույնն է ‰