Слова - Сергей Есенин

Ik heb geen spijt, geen tranen, geen verlangen;
Zoals rook van appelbloesems teer,
Door het goud van het verval omvangen,
Gaat alles voorbij en keert niets weer.

Nooit meer zul je zoals vroeger strijden,
M'n hart dat door de kou is aangedaan.
't Land der berken zal mij niet verleiden
Ooit nog blootsvoets er doorheen te gaan.

Zelden zet hij als in vroeger dagen,
Zwerversgeest, mijn lippen nog in gloed.
Dat gaat nu allemaal vervagen,
Vurig oog een zinderend gemoed.

Ik verlang nu minder dan tevoren,
Leven, ben je soms een droom van mij?
't Is als reed ik bij het lentegloren
's Morgens op een roze paard voorbij.

Elk van ons moet van dit leven scheiden,
't Kooperen lover van de esdoorn kwijnt.
Wees gezegend tot het eind der tijden,
Al wat bloeit en daarna weer verdwijnt.

Оригинал:

Не жалею, не зову, не плачу,
Все пройдет, как с белых яблонь дым.
Увяданья золотом охваченный,
Я не буду больше молодым.

Ты теперь не так уж будешь биться,
Сердце, тронутое холодком,
И страна березового ситца
Не заманит шляться босиком.

Дух бродяжий! ты все реже, реже
Расшевеливаешь пламень уст
О, моя утраченная свежесть,
Буйство глаз и половодье чувств!

Я теперь скупее стал в желаньях,
Жизнь моя, иль ты приснилась мне?
Словно я весенней гулкой ранью
Проскакал на розовом коне.

Все мы, все мы в этом мире тленны,
Тихо льется с кленов листьев медь...
Будь же ты вовек благословенно,
Что пришло процвесть и умереть.