Կապույտ* էին քո աչերը ծովի* պես այս մաքուր
Ինչքան էլ կարոտեմ ես նրանց,
Ծփում էր ծովը* կապույտ, ծփում էին աչերը քո,
Լալիս էր իմ հոգին դառնացած:

Ծփում էր ծովը* կապույտ, ծփում էին աչերը քո,
Լալիս էր իմ հոգին դառնացած:

Ո՞վ գիտե ուր պիտի գնաս դու այս աշխարհում
Ո՞վ գիտե ուր պիտի գնամ ես,
Ինչ որ ես ունեի քեզ տվի այս կյանքում
Կարոտից զատ ոչինչ չմնաց:

Գիտեինք, որ վաղ թե ուշ մնաս բարով պիտ ասենք
Որ գնանաք մեր ճամփով բաժանման,
Ներիր ինձ խենթիս անհոգ
Ես ինքս եմ ինձ արդեն դատել,
Ապրելով լոկ քեզանով, քեզ հաճախ չեմ նկատել:

Հիմա երբ չկաս արդեն, և ինչով էլ ինձ կախարդեն
Մորմոքվում եմ անվերջ քո կարոտից,
Ալիքն ինքն էլ չգիտե
Շատ կմնա նա այս ափում,
Իսկ ծովին* կարոտից զատ ոչինչ չի մնա: