Түнімен көз ілмедің,
Кімді ойлайсың, нені ойлайсың, а?
Жағдайың қиын ба, түсінбедім,
Түсінбедім, түсін мені.
Табиғат сен туралы сыр айтады,
Ол сені көрсетті маған, шын айтам.
Көңіліңді ылғи не мұңайтады,
Сені ойламайды деп мені кім айтады?

Қ-сы:
Сен – менің ойларым, өңім болмаған,
Кешір мені, кеттім сенен мәңгілікке, күнім, тым алысқа.
Көңілің жүрегіңменен тым алыста, тым...
Тым алыста, тым...
Тым алыстасың.

Білмейсің ертең не боларын, сен не қыласың ертең,
Өткен өмір өкінішін алып келе береді, жолама, жетер.
Нәп-нәзік көңіліңді байлап, артынан ертеді, еріп кетпе, еркем,
Тағдыр алдайды, өкініш бекер өтіп кетер, ал мынау бекер емес.
Жанарыңа сенің жиналған жастарың,
Жоқ, бекер емес сенің өзгеге өзіңді ашпауың.
Жоқ, бітер емес қайғы жамалып жатқан түнің,
Өтер емес өткінші күнің зулаған өмірдің.
Қалмады сезінбеген затың, тағы да түңілдің,
Эй, олай болмайды, бұл ғұмыр бір орында тұрмайды,
Сенің ойларыңды тағдыр сен ойлағандай қылмайды.
Кімге сенесің, кім, айтшы маған,
Бақыт болып тұр бізге сараң өткен жылдарды санап.
Кетіп барамыз артымызға алаңдауменен қарап.

Қ-сы: (х2)
Сен – менің ойларым, өңім болмаған,
Кешір мені, кеттім сенен мәңгілікке, күнім, тым алысқа.
Көңілің жүрегіңменен тым алыста, тым...
Тым алыста, тым...
Тым алыстасың.