Моңланып ай нурларында,
 Син сазыңны уйнадың;
 Нинди кыллар чиртте, бәгырем,
 Ул матур, яшь кулларың?
Бакчаның бер почмагында 
Мин утырдым, тыңладым;
 Тыңладым да мин ирексез 
Яшьлегемне уйладым.
                     Уйладым мин яшьлегемне, 
                     Син сазыңны уйнадың.

Кайгылы күңелем тавында 
Яңгырады кылларың.
 Яңгырады ул моңлы кыллар…
 Син сазыңны уйнадың.
Чыңлаган шул кылларыңдай,
 Бер-бер үтте елларым:
 Үтте айлар, үтте еллар,
 Түзмәдем мин, егъладым.
                  Үтте айлар, үтте еллар,
                  Син сазыңны уйнадың.

Үткән ул даулы гомерләр,
 Кан-көрәштә яңгырап.
 Саклаганмын тик күңелдә
 Шул көрәшнең моңнарын.
Аһ, терелттең син күңелнең 
Бар күмелгән кылларын! 
Яңрап үткән ул гомернең 
Мин авазын тыңладым.
                     Яңгырап үтте гомерләр,
                    Син сазыңны уйнадың.