Więc można kochać i nie wiedzieć o tem 
 Po przypadkowym, najkrótszym spotkaniu 
 Dłoń sobie wzajem podać w pożegnaniu 
 I w dusz spokoju odejść z bezpowrotem 

 By już nazajutrz, ledwo po rozstaniu 
 W dzień ów zabłądzić pamięci przelotem 
 I stając jakby przed czymś cudnem, złotem 
 Uczuć się nagle sercem na wygnaniu 

 I odtąd wracać wstecz wciąż, i na próżno 
 Przesiewać przeszłość wspomnienia przetakiem, 
 By coś w niej znaleźć, co było żywotem 

 Lecz smęt mży jeno szarym, suchym makiem, 
 Jak proch w klepsydrze, co szemrze: "za 
 późno!..." 
 Więc można kochać i nie wiedzieć o tem 

 (i w dusz spokoju odejść z bezpowrotem)