Ад шчасця сэрца скача, як дзіця, 
Ад бед яно, як млын, шуміць начамі, 
Варочае цяжкімі камянямі, 
Падлічваючы горычы жыцця. 
Ды сэрцу быць гадзіннікам не гожа: 
Спынілася – і ўжо не завяду, 
Яно секунды адбіваць не зможа, 
Калі падкосіць смерць маю хаду. 
Яго ў рамонт, як здарыцца патрэба, 
Я не аддам дасведчаным майстрам 
І, як стары гадзіннік, не прадам 
У дні нястач і бед за лусту хлеба. 
Затое з ім далей у свой паход 
Я крок у крок датуль ісці гатовы, 
Пакуль не скончыцца яго жыццёвы, 
На ўвесь мой шлях разлічаны, завод. 

Аркадзь Куляшоў(https:/ [bad word] vershiby)