Siedem dziewcząt z Albatrosa tyś jedyną

Dziś pozostał mi po tobie smutek żal

Miałaś wtedy siedemnaście lat dziewczyno

W Augustowie pierwszy raz ujrzałem cię

na imię miałaś właśnie Beata

Piękne imię muszę przyznać miła ma

Zabierałem cię co dzień na fregatę

Byś miłością swą upajała mnie

Minął dzionek słońce zaszło za jeziorem

I fregaty kontur ukrył się za mgłą

Na fregacie byliśmy wciąż sami

na brzegu ktoś nucił piosnkę tą

Już od dawna ciebie nie widziałem

Tak mi smutno jest bez ciebie tak mi źle

Lecz myślę że kiedyś się spotkamy

W Augustowie nad Neckiem w białe dnie

Te wspomnienia w mej pamięci pozostaną

I na zawsze schowam w sercu je

Bo ja jestem Beatko zakochany

Pragnę z tobą jeszcze spotkać się