Durme meu neno, durme 
sen máis pranto, 
que o tempo de chorar-e 
vai pasando. 
Que a terra na que vives, 
non quer bágoas, 
percisa homes inteiros 
pra libertala. 
Durme meu neno, durme 
colle forzas, 
que a vida que che agarda 
pide loita. 
Recollera-lo froito 
sementado, 
no inverno escuro e frio, 
no que estamos. 

(Recitado) 

Semente feita en sangue por un pobo 
que xurde dende a historia, dende o sono 
un sono cheo de aldraxe e miserento, 
un sono de inxusticias e silencio. 
Mira a lingua que falo, despreciada 
por ser lingua de probes, lingua escrava, 
son o orgullo que temos, lingua e probes. 
So neles hai verdades e mais honores. 
Durme meu neno, durme, niste colo, 
que esta terra de escravos non ten odio. 
Ten séculos de espranza, agardada, 
que pon hoxe nos fillos que amamanta.