Сен келдің маған, мен жүрген қала
Тар еді мүлде, дем бердің маған.
Мұңайған түнде нұрыңды үрлеп,
Жандандырдың-ау жанымды берден.

 Қайырмасы:
Мұңға батқанда табиғат үні,
Көңлімді менің аулайды.
Сылдырлағаны бұлақтың суы

сенин күлкіңнен аумайды.
Кетсең де менен, сезімді терең,
Сол кезді ғажап іздеумен келем.
Күлсем шынайы, қуана алмаймын
Кетер, Құдайым, қашан бұл қайғым?