Իբրև սկիզբ ընդամենը ես այս կասեմ.

Աշխարհում կա ջահելությո՛ւն,
Կա կյա՛նք,
Կա սե՛ր,
Կան տղաներ և աղջիկնե՜ր,
Կա շե՛կ, կա սև՛:

Եվ մի աղջիկ`
Սև աչքերով, սև մազերով,
Ինձ գերել է, խելքից հանել իր նազերով:

Գալիս է նա և շատ հաճախ
Ձեռքըս բռնում, ափըս բացում,
Սև աչքերը մերթ՝ կկոցում,
____Մերթ` լայն բացում,
____Մերթ փակում է,-
Սկըսվում է... գուշակո՜ւմը:

-«Ապո՛ւ-ապո՛ւ, կապո՛ւ-կապո՛ւ...
Եկ մի տեսնենք՝ ի՞նչ կա ափում...»:

-«Աթո՛ւ-աթո՛ւ, հա՜ թուհ-հա՜ թուհ...
Տեսնենք` տղան ի՞նչ է ասում...»:

-«Անա՜մ-փերո՛ւ, չանա՜մ փերո՛ւ... »:

Եվ մի օր էլ չեմ համբերում.
-Գիտե՛մ, գիտե՜մ,
Գուշակ է՛լ ես, կախարդ է՛լ ես.
Չէ՞ որ դու ինձ ոտով-գլխով կախարդել ես:
Բայց իմ ափը ի՞նչ է տալիս:
Ինքըդ գիտես , որ մի ափը
Մինչև անգամ ծա՛փ չի տալիս:
Ախար ի՞նչ կա այդ ափի մեջ:
Կուզե՞ս 
____դառն