Туктап калдым тормыш юлларында,
Утыр әле, әни, яннарыма.
Кайгыларга ничек түзим мин,
Серләремне кемгә сөйлим мин?
пр. Дөнья булгач була төрле хәлләр,
Вакытлыча булсын авыр мәлләр.
Шулай үтә инде бу тормыш,
Нык бул балам, яшәргә тырыш.
Киңәшеңне тотам әнием,
Сабыр итә-итә яшим мин.
Тик шулай да минем чәчләремә
Еллар инде ап-ак карлар сибә.

Ике кызым үсеп буйга җитер,
Тормыш үзәгенә атлап китер.
Алар шулай миңа килерме,
Киңәш бирче, әнием, диярме?