Хаос залье шэры розум блакітам файным,
Фары, пражэктары, морс, і кальяны зграі.
Той, хто шчыры, да перамогі крочыць,
Сочыць за імгненьнем, за фасонам сочыць.
Сочы ёсьць, Нарач ёсьць, ёсьць сумленьня мост,
Бачыш мяжу, не высоўвай нос.
Глядзі, тут гандаль танны сорам непазьбежны,
Бежы, ежы, то ня літарныя межы.
Тут выжыве ня першы, трэці, акрылёны лёсам,
У лес, на волю, на баль ці на гарбату носіць,
Бяжы, рукі вось так, вось так, каб,
пакінуць гэты п’яны дзівосны чульлівы паб.
Няма косак, усё зьліваецца, усё адзінае,
Адзін розум, адна любоў, адна рэлігія.
Фараоны здымаюць халаты, яны просяць сабе
Палаты, лекі, лекі ня вечнаму, прымушаюць цябе?

Усьмешкі пакрываюцца потам, хавае апатыю,
Рок, які наканаваны ня Богам, а дзе гарантыі?
Рэнта за посьпех, часовы экстаз ці маразм,
пакінь боль, схавай, спажывец ідзе да нас,
Нас многа, на вяршыні адзінкі, здымкі, хаўрусы
Здымаюць кіно пра банальнасьць жыцьця, пра спакусы,
Жывёльнае гета зачыняе дзьверы, а там сэнс,
Схаваны, змрочны, прапітаны геніем сеанс.
Шлях, што цягнецца ад задумкі да канца,
Можа скончыцца расчараваньнем верным для сэрца.
Той, хто ня мае адвагі, не сыходзіць са сьцежкі,
Будзе разьбіты ўшчэнт словам княства кансьержкі.
Ты ілжывы гулец, але ў гэтым ёсьць мара яскравая,
Мора, рака, акіян, хто гэта хавае?
Зьнікай у апошніх захадах сонца чырвонага,
А зараз скажы ты ўсім пра сьвету таямніцы соннага.

Натуральнае тое, што не гарыць за бязьмежжам,
Гэты позірк на фота потым хтосьці парэжа.
Потым вочы ня позірк, потым вочы за погляд,
Потым сэрца грукоча, потым вочы засохлі…

R:
Выжывае той, хто ня мае сэрца,
Выжывае той, хто не здаецца, б’еца.
Як габелены крычаць пра шчасьце, вечную славу,
Як вецер голас губляе, знайшоўшы хутка падставу.
Выжывае той, хто ня мае сэрца,
Выжывае той, хто не здаецца, б’ецца.
Бяжы, ляці, стагні, прайдзі ўсе жорсткія сечы,
Ну што, ты там, ты бачыш сябе? Тады да сустрэчы!