Адиходять караблі, і нам не паспеть туди,
Дзе можна жить удвух, дзе можна радасть
Раідь родным, на дахах хмарачосаў вострых,
Паліць да раніцы і жить адной калодай простай.
Мае вусны, твае рукі ў адзіным стане,
Колькі б не казалі, я не перАстану, не.
Аддаю сябе всяго да апошняй кроплі, бачиш,
Падтримай мяне тади, калі са мною толькі гонар.
Гэтая памада ўсё такая жа чырвоная.
Навошта вокнамі закрываемся ад свету звонку мы?
Што цябе трымае, я ўсё зразумею, вер мне,
Уздымаецца ў моры адінокі ветразь.
І толькі вецер, і толькі вернасьць,
Гэтыя заганы для кагосьці і ёсьць вера.
Думкі нашыя як чайкі над вадою кружацца,
Любіш ты рамонкі, да цябе ўсе з ружамі.

Адыходзяць караблі, а мы на беразе.
Ветразі, як душы нашы ахінаюць.
Стаў назаўсёды салодкім гэты верасень.
Верасу цудоўны водар я ўзгадаю.
Алє пакуль мы разам, мы жывем
Пакуль пяшчотна за руку цябе трымаю,
Падыходзь бліжэй, я цябе сагрэю, хэй,
Давай ляцець праз мары, я запрашаю.

І колькі думак, столькі твараў я налічу,
І колькі серцаў, столькі сварак, аднаго [bad word] 
Каб больш ніхто, каб больш ніколі, каб больш нідзе,
Каб больш яскравых кветак у сляпой ваде.
Дачка маіх разваг, дачка маіх памкненьняў, а,
А порт і хвалі зладзяць між сабой вяселле.
Абавязкова нас запросяць ноччу пакульня треба
Парасоны, паветра, для нас сыграе неба
Той спектакль, што абмеркавалі ў бамондзе,
Модзе не належыць, нас цікавіць гэта, бачыш.
Мы прыехалі адтуль, дзе заўсёды лета, сэтамі
Для нас хвалі граюць з чароўнымі тэкстамі.
Мейсцамі ў ноты не трапляць ­ гэта не правіна, проста,
Хвалі, вам бракуе словаў вечных, словаў вострых.
Вось так трымайся за мяне, а я моцна за аблокі,
І мы зловім ня раз свет караблёў далёкіх.
R:
Адыходзяць караблі, а мы на беразе.
Ветразі, як душы нашы ахінаюць.
Стаў назаўсёды салодкім гэты верасень.
Верасу цудоўны водар я ўзгадаю.
Алє пакуль мы разам, мы жывем
Пакуль пящотна за руку цябе трымаю,
Падыходзь бліжэй, я цябе сагрэю, хэй,
Давай ляцець праз мары, я запрашаю.