Бывай абуджаная сэрцам дарагая, 

Чаму так горка, не магу я зразумець 

Шкада заранкі мне, что у небе дагарае 

На усходзе дня майго якому ружавець 

Прыпеу: 

Пайшла ні коль ужо ні вернешся Алеся 

Бывай смуглявая, каханая бывай 

Стаю на ростанях былых, а з паднябесся 

Самотным жауранкам звяніць і плача май. 

Пайшла, пакінушы мне золкі і туманы, 

Палынны жах смугой акутаный дарог, 

Каб я хвілінаю нанесеные раны 

З гадамі у сэрцы заглушыць сваім немог. 

Прыпеу: 

 

Самотным жауранкам звяніць і плача май,

Самотным жауранкам звяніць і плача май.